สวัสดี ฉันชื่อใบปู
18 ธันวาคม 2532 คือวันที่แม่คลอดฉันออกมา
นี่แหละคือเหตุผลที่ทำไมฉันถึงชื่อ ธันยพร
และฉันก็ชอบอากาศหนาวเป็นมากๆ เพราะมันคือฤดูแรกในชีวิต
ฉันเกิดในเมืองเชียงราย แต่บ้านอยู่เมืองพาน อำเภอหนึ่งของเชียงราย
ฉันมีพี่ชาย 1 คน เอ๊ะ!! ไม่สิๆๆ สามคนสิ
แม่เคยเล่าให้ฟังว่า ก่อนที่จะมีพี่ชาย แม่แท้งลูกไป 1 คน ก่อนจะมีฉัน แม่ก็แท้งลูกไปอีก 1 คน
พอมีฉัน ฉันมีฝาแฝด ที่ไม่ทันจะลืมตา เขาก็เสียไปซะแล้ว ว
กว่าแม่จะมีฉัน แม่ก็อายุปาเข้าไป 30 ละ
ต้นปาล์ม คือชื่อของพี่ชายที่เหลืออยู่ของฉัน เราห่างกัน 5 ปี
ตอนแม่คลอดเขา แม่บอกว่า แม่อยู่แม่สาย เพราะแม่ทำงานอยู่ที่นั่น
ผ่านไป 1 ปี แม่ถึงจะทำเรื่องย้ายกลับบ้าน
ตอนเด็กๆ เราทะเลาะกันบ่อยมาก ฉันคิดอยู่ในใจว่า ทำไม เขาถึงไม่รักเรา
ทำไม เขาต้องแย่งทุกอย่างไปจากเรา แม้แต่ความรักของแม่
เอาล่ะๆๆ ฉันไม่อยากจะนอกเรื่อง
มาต่อกันดีกว่า.......
ตอนเล็กๆ ฉันไม่ได้โตมาเพราะแม่หรอก ชีวิตวัยเด็กมีแต่พี่เลี้ยงทั้งนั้น
ตั้งแต่คลอดจน เข้าเรียน ฉันเปลี่ยนพี่เลี้ยงไป 5 คน แต่พี่ชาย มีพี่เลี้ยงแค่คนเดียวเอง
เพราะแม่ต้องไปทำงานไกลบ้านมาก ไปเช้ากลับค่ำ
พ่อกับแม่ฉัน เป็นครูทั้งคู่
แม่เป็นครูบ้านนอก ต้องขับรถไปทำงานไกลถึง 30 กว่ากิโลเมตรทุกๆวัน เพื่อไปทำงาน
แม่ทำอยู่แบบนี้ 18 ปี จนพี่ชายเข้ามหาวิทยาลัย แม่จึงย้ายเข้ามาทำงานในเมือง
ส่วนพ่อ พ่อเป็นครูดอย เอ๊ะ !!! ใช่รึปล่าว ว???
ก็ไม่เชิงหรอก พ่อสอนอยู่วิทยาลัยเกษตรเชียงราย แต่ต้องไปสอนเด็กๆชาวเขาตามเขตชายแดน
ตามนโนบายของกรมอาชีวะ พ่อทำแบบนี้มาตลอดไปๆมาๆ วิทยาลัยกับชายแดน ตั้งแต่มีนโยบายมา จนถึงทุกวันนี้ เพราะ วิทยาลัยเปิดศูนย์การเรียนที่นั่น
ตอนเด็กๆ ฉันต้องทำอะไรเองเท่าที่จะทำได้
ตั้งแต่จำความได้ ฉันย้ายโรงเรียนบ่อยมาก เพราะว่า ไม่มีคนคอยรับคอยส่ง
จนพ่อมาเรียนต่อ ป.โท มันทำให้พ่อมีเวลาดูแลฉัน ฉันจึงได้เข้าเรียนโรงเรียนคริสต์(เชียงรายวิทยาคม) นิกายโปแตสแตนด์ตั้งแต่นั้นมา
ส่วนพี่ชาย เขาโตแล้ว เขาดูแลตัวเองได้ เขาจึงอยู่บ้านกับแม่
ส่วนยายแก่มากแล้ว ห่างกับแม่ฉันตั้ง 37 ปี เพราะ แม่ฉันเป็นลูกคนเล็ก จึงห่างกันมาก
สมัยเด็กๆตอนเรียนแถวๆบ้าน หลังกลับมาจากโรงเรียน ต้องไปรอแม่ที่บ้านยายทุกวัน
รอแม่มารับ บ้านของฉันเป็นบ้านสวน แถบนั้นไม่ค่อยมีคนมาปลูกบ้านอยู่ แม่เลยไม่อยากให้ฉันไปอยู่ที่บ้านรอ เพราะกลัวอันตราย
ถ้าถามหา ปู่กับย่าฉัน ปู่กับย่าฉันยังหนุ่มยังสาวอยู่เลยนะ ย่าห่างกับพ่อ 20ปีเอง
ทุกวันนี้แกยังซิ่งมอร์ไซร์ได้อย่างสบายบื๋อ เพราะพ่อฉันเป็นลุกชายคนโตไง
แกก็ต้องเลี้ยงหลานเหมือนกัน(ลูกของอา) แกเลยไม่มีเวลามาเลี้ยงฉันกับพี่ชาย
เมื่อไปเข้าโรงเรียนคริสต์ ฉันอยู่กับพ่อในบ้านพักของวิทยาลัย อ๊ะ!!! พ่อกับแม่ฉันไม่ได้เลิกกันนะ
เพียงแค่แยกกันอยู่ เพราะต่างคนต่างทำงาน วันหยุดพ่อจึงจะกลับบ้านไปหาแม่ เป็นแบบนี้จวบจนทุกวันนี้แหละ
เมื่อพ่อเรียนจบ ป.โท พ่อก็กลับไปสอนที่ชายแดนอีกครั้ง แต่ตอนนั้นฉันโตแล้ว อยู่ ม.ต้นแล้วแหละ
ฉันสนิทกับเพื่อนคนนึงมาก เวลาทีพ่อไปชายแดน ฉันก็ไปอยู่บ้านเพื่อนคนนี้ จนจบม.3
ฉันย้ายมาเรียน อาชีวะ เหตุเพราะแม่อยากให้ลูกเป็นกุลสตรี วิทยาลัยอาชีวะ จะเปรียบได้ว่าเป็นโรงเรียนสตรีก็ว่าได้ เพราะขนาดผู้ชายเข้ามาเรียน ยังกลายเป็นผู้หญิงเลย
